Dibran FYLLI
DASHURIA IME
I keq më duket ajri që më përshkon
Lumenjtë duken sikur rrjedhin nga poshtë
Akulli mbi ta s`di të shkrijë
Hapërimet në këtë shekull
Ecin nga lartë e përfundojnë poshtë
E unë nuk dua asgjë prej tyre
As ajrin e këtij shekulli
As mikun tim as ujin e akullt edhe pse jam i etur
Po unë nuk i dua se prej t’gjithave jam bërë të vjellë
E nuk i dua më as librat
Që shkruhen në këtë shekull
S’i dua as poezitë e mia të pabotuara
Aq më pak këngët e çoroditura
Unë s’e dua as veten tashmë
Se miq e armiq një më janë bërë
S’e dua as lirinë e këtij shekulli
As botën djallëzore që më gënjen
Me mijëra ngjyra njerëzore
I dua vetëm foshnjat ylberore
Që lindin në këtë shekull...
(POEZI KONKURRUESE PËR FESTIVALIN NDËRKOMBËTAR TË POEZISË “DRINI POETIK”,
lexuar në Orën e lidhjes, më 10 qershor 2010, në orën 11:00, në Prizren)
AJO QË S’HARROHET
- Masakrit të Izbicës
Atë natë marsi as dielli verë me gojë s’bënte
Hëna i lëshoj vendin errësirës që zëri i shpendkeqes
Të shpërndahej Luginës në Izbicë
Gjak e gjëmë
Bëheshin një
Më zërin e fëmijëve shtalpak
Që mbërrin kupën e qiellit
Bashkë më 140 lutje
E me aq shpirtra
Që mbuluan hapësirën
Duke i dhënë dritë lëndinës
Ajo natë marsi s’harrohet kurrë
Ashtu siç nuk falet gjaku
Pa hënë e pa diell ...
Luginën sot e përshkon lavdia
Në vend të zërit shpendkeq
Fëmijët shtalpak u bën burra
E ajo që s’harrohet është
Hëna që i lëshoi vend errësirës
Atë natë marsi në Izbicë
Dubravë, më 6. 4. 2004
NË OBORRIN E ÇUDIRAVE
Unë dhe lulja
rrimë pranë e s’flasim mes veti
Një fishkëllimë dhe një zë
bërtasin e nuk dëgjohen
Unë e lulja
të rrethuar me njëmijë tone hekurina të ndryshkura
Çdo ditë presim
Presim lindjen dhe perëndimin e diellit …
Presim dritën e hënës shtrigë
që në mes të natës të sjellë pakëz dritë
në rrugën e humbur drejt shpresave
Unë dhe lulja
afër hekurinave
Presim
Presim…
Bashkë më lulen
mbi hekurishte
thërrasim s’na dëgjon kush
as përtej mali
as në lëndinat e mbushura koka njerëzish...
Ta kalojmë lumin
frikësohemi se na rrëmbejnë valët...
Unë bashkë me lulen
rrimë pranë e s’flasim mes veti
Unë dhe lulja kemi mbetur jetimë
Në mes botës së çudirave...
me gjakun në deje
që është vetëm yni....
Dubravë, më 15. 5. 2004